Latijns-Amerikaanse gezelligheid

Pfoe.. ik was best wel een beetje zenuwachtig toen ik in het vliegtuig stapte. Niet voor het vliegen, nee dat is niet de eerste keer, maar omdat ik twee weken met Dries zijn gezin ging doorbrengen en ik had ze eigenlijk pas één keer ontmoet. Het beetje nervositeit dat ik had voor ik weg ging, werd meteen weggevaagd toen ik aankwam en warm ontvangen werd door Dries, zijn gezin, abuela en abuelo.

We gingen gelijk door naar het huis van zijn tante Carmina, waar het zwembad een uitkomst bood tegen de moeheid van het vliegen. Na de hamburgers van de bbq zijn we doorgegaan naar abuela's huis, want daar mochten wij de twee weken verblijven.

Ben je op zoek naar geschiedenis en prachtige gebouwen, dan is het enige waar ik aan kan denken de oude koloniale zone in hartje Santo Domingo. We zijn er de eerste dag doorgelopen. Best heftig, de man die op de auto 'gepast' heeft, zat daar met een gigantisch geweer en eigenlijk zie je mensen nog redelijk vaak wapens dragen. Hij was gelukkig tevreden met een paar pesos voor het oppassen.

Op dag 2 begon de echte vakantie. We gingen naar een soort resort met héél de familie voor het vieren van het vijftig jarig huwelijk van abuelo en abuela. Ik voelde me best wel een beetje vereerd dat ik daarbij mocht zijn. Deze drie dagen in Samana waren perfect. Het strand was prachtig en ze hadden zelfs rekening gehouden met mensen zoals ik die al dat zand graag wegspoelen in het zwembad.

We hebben ook een wandeling gedaan door de bergen naar Salto de Lìmon. De naam had gelukkig niet veel van waarheid. Langs de hele wandeling naar de waterval stonden mangobomen en daar hebben we zeker gebruik van gemaakt. Na afloop hebben we bij 'Luis' gegeten. In het restaurant hadden we een soort dubbeldate met Miguel en Lindsey. Dit was voor mij veruit de leukste dag van de vakantie! Al komen de vis en piña coladas op het strand de dag erna op een goede tweede plaats.

Weer terug in Santo Domingo hebben we de stad nog verder verkend, 'Wendy's' gegeten en gelukkig zijn de meeste van ons aan de voedselvergiftiging ontsnapt. Noa en Gianfranco lagen alletwee plat.

De volgende dag zijn we mee gegaan met Jose en Miguel naar hun huis in de bergen. Na een draak van een autorit kwamen we aan in een aflevering van MTV cribs. We werden ontvangen door het personeel op een gigantisch stuk land dat leidde naar een prachtig huis tegen de berg aan. En over wapens gesproken... dit keer waren wij alleen degene die schoten. Gewoon op een stuk plastic, maar toch best heftig.

Dries en ik hebben de volgend avond ook nog een heerlijke avond samen gehad in het koloniale deel van de stad. Zelfs met onze eigen mariachi band voor het restaurant.

Verder hebben we nog een aantal stranddagen gehad en is mijn checklist aangevuld door te duiken in het Caribisch gebied. We hebben ook nog een wandeling/zwem gedaan door de 27 Charcos de Damajagua.

De afgelopen jaren heb ik alleen gereisd en eerlijk is eerlijk, ik moest echt even wennen, maar reizen met Dries zijn gezin was super. Iedereen van zijn familie is zo warm en vriendelijk. Voordat ik terug ging naar het vliegveld heb ik nog door de botanische tuinen gewandeld en terug naar abuela's.

De beschermende laag van de auto was er duidelijk niet en ik weet nog steeds niet of ik het miste of dat ik het juist wel prettig vond. Bekeken word je sowieso als roodharige bleekscheet in Zuid-Amerika, maar 'no hablo español' scheen iedereen op afstand te houden. In ieder geval nu weer veilig thuis, alweer de volgende vakantie aan het plannen.